Die ochtend herinner ik me nog als een zachte prikkel: ik opende de deur en stapte naar buiten — een wereld van stilte, pijnbomen, bergtoppen bedekt met sneeuw, lucht ijl en scherp. De hemel zo blauw dat het bijna pijn deed. Hotel Pfösl lag alsof het uit de bergwand zelf gegroeid was — hout, steen, eenvoud — niets opsmuk, alles puur.
Ik liep naar mijn kamer — houten muren, dikke dekens, geur van dennenhout en houtrook. Raam open: uitzicht op bergen, misschien een rookpluim hier en daar. Buiten dwarrelde ochtendmist over velden — alsof de wereld even bleef ademen, traag en bedacht. Ik zette koffie, keek naar de bergen, en dacht: dit is waarom je reisde. Voor momenten als deze.
Na een eenvoudige lunch — vers brood, kaas, warme soep — deed ik iets onverwachts: in de spa. Sauna, heet bad, stoom. Buiten viel sneeuw, binnen was warmte. Geluk zit in contrasten. Ik sloot mijn ogen en voelde hoe de wereld langzaam losliet. Alles ontspande — gedachten, spieren, ademhaling. Wanneer was dat voor het laatst?
Die middag wandelde ik een bergpad op. Sneeuw kraakte onder mijn schoenen, lucht koud en helder. De toppen leken eindeloos. Elke stap bracht me verder van drukte, dichter bij stilte. Af en toe stopte ik, haalde adem, keek om me heen — pijnbomen, bergen, sneeuw, de verte. Wijd, leeg, adembenemend. Terug naar het hotel, koude vingers, warme chocolademelk in mijn handen, raam open, sneeuw die zacht viel.
’s Avonds at ik in de eetzaal — hout, kaarslicht, simpele maaltijden maar eerlijk en warm. Gesprekken zacht, uitzicht op vallende sneeuw buiten. Daarna naar mijn kamer, dekens opgetrokken, stilte om me heen. In een wereld van rust droomde ik van bergen, stilte, vrijheid.
Hotel Pfösl is geen glansrijk resort. Het is rauw, natuur, eerlijk, stil — precies wat je nodig hebt als je even weg wil van jacht, lawaai en drukte. Wie bergen wil voelen, lucht wil proeven, rust in z’n hart wil vinden: hier is je toevlucht.
