Ik wist al jaren dat ik ooit naar Casa de Campo moest. De foto’s, de verhalen, die bijna mythische status van Teeth of the Dog… maar niets had me voorbereid op hoe het voelt om er écht te staan.
De ochtend dat ik mijn eerste tee-shot klaarmaakte, had iets magisch. De zon brak net door, de Caribische Zee glinsterde als vloeibaar glas, en er hing zo’n stilte die zegt: dit wordt een dag die je onthoudt.
De baan is ontworpen in 1971 door Pete Dye, maar het voelt alsof de natuur hier het echte werk heeft gedaan. De rotsen, de branding, de wind — alles klopt. Alles beweegt. Alles leeft.
De zee als caddie, tegenstander en publiek
Wanneer je de eerste kustholes bereikt, verandert alles.
Je hoort het niet alleen, je vóelt het: de zee speelt mee. Golven die tegen de rotsen slaan, de wind die net dat extra halve club verschil maakt… en jij daar, met dat kleine witte balletje, dat opeens veel te licht lijkt voor deze grote omgeving.
Mijn eerste bal ging uiteraard richting water — puur een gebrek aan respect, denk ik. Want dit is geen baan waar je brutaal moet zijn. Hier moet je luisteren. Kijken. Ademhalen. De koers bepalen alsof je tussen de rotsen navigeert.
En dan komt dat moment dat het lukt.
Die ene swing.
Je ziet de bal vertrekken, mooi laag door de wind, langs de rand van de zee… en landen op een fairway die bijna onwerkelijk groen afsteekt tegen het blauw.
Op dat moment begrijp je waarom golfers hier terug blijven komen.
Een les in nederigheid, schoonheid en strategie
Teeth of the Dog is niet gemaakt om je scorekaart te plezieren. Het is een baan die je hersenen wakker schudt en je dwingt om elke slag te heroverwegen. Soms lijkt een hole simpel, tot je op de green staat en Dye’s subtiele hellingen ontdekt die rustig je bal de verkeerde kant op laten rollen. Soms lijkt een lijn veilig, tot je merkt dat de fairway nét iets meer wegloopt dan je dacht.
Maar elke misstap wordt vergeven door de omgeving. Je slaat, zucht, vloekt misschien — en ondertussen kijk je uit over een horizon die je nog weken bij blijft.
Meer dan één meesterwerk
Wat deze plek helemaal bijzonder maakt, is dat Teeth of the Dog niet op zichzelf staat. Casa de Campo herbergt nog twee Dye-banen: The Links en Dye Fore.
Na mijn ronde op de kustholes voelde ik meteen de drang om zijn andere creaties te verkennen, alsof ik plots begreep hoe Dye dacht — die mix van genialiteit en lichte sadist.
En eerlijk: je wílt ze spelen. Alle drie. Want ze laten elk een ander stukje van Dye’s geest zien.
Het perfecte golfverblijf bestaat wél
Als je deze ervaring goed wilt doen, boek je het arrangement dat eigenlijk iedere golfer een keer in zijn leven zou moeten doen: het Teeth of the Dog Unlimited with Breakfast pakket. Sinds kort start het bij $699 per koppel per nacht, en je krijgt er een onvergetelijke golfreis voor terug.
Ik verbleef in het hotel op het resort en werd elke ochtend wakker met dat heerlijke gevoel dat ik weer de baan op mocht. Ontbijten bij Restaurante Lago, zon die langzaam sterker wordt, clubs in het karretje… en dan richting die eerste tee. Je dag kan bijna niet misgaan wanneer je begint tussen palmbomen en oceaanlicht.
De greenfee ter plaatse is inmiddels $515 — en dat merk je. De service, de driving range, de buggy’s, het onderhoud… alles staat op wereldtopniveau. Je merkt aan alles dat deze plek al jaren tot de absolute elite behoort.
Een baan die je nooit meer loslaat
Op mijn laatste dag reed ik het resort af, nog steeds half bezweet van mijn ronde, haren zout door de wind, en met dat typische Caribische gevoel dat je ergens een stukje van jezelf hebt achtergelaten.
Teeth of the Dog is geen golfbaan om af te vinken. Het is een plek die je opslaat in je geheugen, tussen je beste rondes, je mooiste reizen en je meest indrukwekkende landschappen.
Het is een baan die je beter maakt — als golfer én als verhalenverteller.
En eerlijk?
Ik weet nu al dat ik terugga. Enorm bedankt voor de uitnodiging.
